Ragnar Hovland

Påls mor forlader familien, og den 13-årige dreng er ladt alene tilbage med sin rare, men sindssyge far i en verden af gamle bøger. Men så møder han pigen med stjernen, Mercedes

I si nye essaybok plukkar Ragnar Hovland opp tråden frå «Kunsten å komme heim og andre essay» (2011) og leier oss vidare gjennom sin personlege litterære kanon. Vi får mellom andre møte Arthur Conan Doyle, Stella Gibbons, Torgny Lindgren, Kenneth Grahame, Kjartan Fløgstad, John Steinbeck, Arne Garborg, A.A. Milne og Claes Hylinger. Vi får òg lese meir samfunnsorienterte essay, som den sterke teksten om Charlie Hebdo, og vi blir vitne til det som kunne blitt eit intervju med Odd W. Surén. Også artisten Nico er å finne i samlinga, og vi får høyre om kunnskapsbøkene som frå tidleg av var viktige for Hovland.

Førsteutgåva av Åleine i Alpane inneheldt 20 ulike bøker i eitt, roman, skodespel, film, aforismar, dikt, falske minnebøker og ekte dagbøker, artiklar, essay, vitsar m.m. Dei var alle gjennomsyra av forfattarens uforliknelege fantasi og merkte av hans særeigne skriveklør. Her er boka i ny utgåve, der det beste av det beste er vald ut av forfattaren sjølv.

Norwegian

Eit avsidesliggjande, forfallent hus med mange rom er bustaden til den unge organisten Stefan og ei brokete samling personar som litt etter kvart har flytta inn der. No er dei alle innesnødde. Og det skaper problem for alle så nær som Den Gamle, som fann på å døy etter at snøen kom, men før han fekk lagt ifrå seg Playboy og gøymt nøkkelen til skrinet med dei 450 000 kronene og testamentet.

Ein forfattar har skrivesperre, og forlaget masar i veg om den store sjøromanen han har lova å skrive. Men livet skriv seg sjølv. Forfattaren er på veg mot noko, både på det indre og ytre plan. Dette noko har ein klar samanheng med ei dramatisk hending som ein gong endra broren sitt liv, og dermed også familien si historie. På sin veg gjennom velkjende norske landskap og meir ukjende draumelandskap, blir forfattaren heimsøkt av livet han har levd, og nærmast forfølgd av folk som vil skrivast inn i bøkene hans.

Vinnar av kritikarprisen 2001. "En av Ragnar Hovlands merkeligste - og fineste - bøker. I tillegg til humoren, de underfundige detaljene og de beske, men samtidig varme replikkvekslingene, er det et vemod, en mystisk smerte og et melankolsk savn over beretningen. Lindemann er dratt ut for å finne Johanna, jenta han var glad i, og som han no innser han burde valt den gongen det enno var mogleg. På vegen møter han Tomas i Dalen og den unge jenta Liv, som blir med på turen. Ei vinterreise er også ei dagbok. Han som skriv har fått vite at han er sjuk, og gjennom eit år formidlar han i skrift menneska rundt han, musikken han høyrer på, bøkene han les, samtalar, tankar og reiser. Langs desse to vegane foldar romanen seg ut til ei hovlandsk historie om små ting og store spørsmål fortalt med boblande humor og mildt alvor.

Ei samling med korte prosatekstar som forfattaren har kalla "ein falsk sjølvbiografi", der barndoms- og ungdomsminne blandar seg med vakne draumar og med skildringar av moderne skilpadders liv. Ein får også glimt frå livet i himmelen og følgjer Kaptein Margalo på hans 8. reise. Og ein stad i det fjerne høyrest musikken frå Skilpaddekafeen.

Her møter vi att hovudpersonane frå "Sveve over vatna" frå 1982. Det er Munk, Waglen og Forteljaren som møtest etter 15 år. Waglen er blitt videohandlar i Sogn med kannibalfilmar som spesialitet, Forteljaren er lektor og Munk "driv med sau" og har eigen nærradio.