Your rating:
Ποιήματα Η Συγκίνηση ήρθε αργά σαν Ευλογία Αιώνες κράτησε αυτή η αργοπορία Μεγάλωνε η ορμή της σαν Φουσκονεριά Μές σε χλιδάτη Μοναξιά – Έλειπε μόνον η απελπισία Όσο η Έκσταση άλλαζε Ενδυμασία Και μπρος στην Αλλαγή στεκόταν θαμπωμένη Μες σ’ Αγιοσύνη μαγεμένη. Η Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον γεννήθηκε το 1830 στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης. Θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες ποιήτριες της Δύσης. Η ποίησής της έχει έντονα προσωπικό χαρακτήρα, που κάνει σχεδόν αδύνατη την ένταξή της σε κάποια σχολή ή λογοτεχνικό ρεύμα. Έζησε απομονωμένη στο δωμάτιό της μέχρι το θάνατό της το 1890.
No posts yet
Kick off the convo with a theory, question, musing, or update
Your rating:
[410]
The first Day's Night had come-
And grateful that a thing
So terrible-had been endured-
I told my Soul to sing-
She said her strings were snapt-
Her Bow-to Atoms blown-
And so to mend her-gave me work
Until another Morn-
And then-a Day as huge
As Yesterdays in pairs,
Unrolled its horror in my face-
Until it blocked my eyes-
My brain-begun to laugh-
I mumbled-like a fool-
And tho'tis Years ago-that Day-
My brain keeps giggling-still.
And Something's odd-within-
That person that I was-
And this One-do not feel the same-
Could it be Madness-this?
0
© 2024 Pagebound