Λοιπόν, από που να αρχίσω;

Οι κόρες ήταν ένα από τα βιβλία που αγόρασε η βιβλιοθήκη όπου έκανα την πρακτική μου μετά από δική μου παρότρυνση. Είχα διαβάσει την Σιωπηλή ασθενή (ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται συχνά στις Κόρες) και μου άρεσε αρκετά. Ειδικά το μεγάλο μπαμ στο τέλος.

Ο συγγραφέας όμως προσπαθεί πολύ να γίνει η δεύτερη Αγκάθα Κρίστι (για την οποία δεν τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια). Προσπαθεί δηλαδή να σε μπερδέψει για να μην καταλάβεις ποιος είναι ο δολοφόνος. Στο πρώτο του βιβλίο τα κατάφερε. Στο δεύτερο οχι τόσο. Εγώ προσωπικά είχα καταλάβει από την αρχή ποιος/ποια είναι υπεύθυνος για τους θανάτους.

Δυστυχώς με τα περισσότερα ψυχολογικά θρίλερ συμβαίνει το εξής: δεν υπάρχει αρκετό σασπένς και στο τέλος γίνεται ένα μεγάλο μπαμ το οποίο σε αφήνει πολλές φορές με απορίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν τα προτιμώ τόσο. Τα αστυνομικά βιβλία είναι άκρως καλύτερα καθώς χτίζουν σιγά σιγά μια ένταση και στο τέλος υπάρχει (ή και οχι) ένα μεγάλο μπαμ.

Θα έβαζα ένα δυνατό 3.5 ⭐️ γιατί τα κεφάλαια του ήταν μικρα, το διάβασα σχετικά γρήγορα και μου άρεσε το γεγονός ότι σύνδεσε τα δύο βιβλία. Επίσης αν δεν θέλει η Μαριάννα τον Φρεντ τον θέλω εγώ αγαπητέ συγγραφέα