Svetlana Alexievich

På mindre enn tre døgn ble atomkrafteksplosjonen i Tsjernobyl en global katastrofe som rammet og påvirket hele verden. I dag, 30 år senere, begynner vi å danne oss et bilde av de massive ringvirkningene ulykken har fått. Journalisten Svetlana Aleksijevitj, har i tre år reist rundt i de mest utsatte områdene for å samle vitnesbyrd om livene til menneskene som kom tettest på. Hvordan lever de i dag? Hva opptar dem? Hva tenker de om fremtiden? Hva er deres historie? I Bønn for Tsjernobyl kommer vi tettere på menneskene enn noen gang før. Vi møter soldater som ble sendt inn for å vokte og rydde de kontaminerte områdene. Mødre og bestemødre som nekter å forlate hjemmene sine og blir boende i fraflyttede spøkelsesbyer. Koner som nektet å forlate sine døende menn. Aleksijevitj går dokumentarisk til verks og lar menneskene fortelle historiene med sine egne ord. Alle har de opplevd dramatiske omveltninger i livene sine som følge av atomkraftulykken. De beretter om dyp sorg og stort mot, men kanskje viktigst, om å tørre å tenke på fremtiden, om hverdagsgleder, livslyst og menneskers evne til å finne nye måter å leve på, i møte med en usynlig trussel. ”Jeg har alltid med meg to buketter: en til ham, og den andre legger jeg i hjørnet til henne … Jenta mi reddet meg, hun tok hele strålingsstøyten, hun ble som en strålingsavleder. Så liten. Det lille nurket … Kan man virkelig drepe med kjærlighet?” Ljudmila Ignatenko, enken etter brannmannen Vasilij Ignatenko. Svetlana Aleksijevitj (1948) er født i Ukraina og vokste opp i Hviterussland. Hun er russiskspråklig journalist og forfatter, og er en av de viktigste skildrerne av menneskers, og spesielt kvinners, erfaringer i det sovjetiske samfunnet. Bøkene hennes har vunnet en rekke priser, blant annet Svenska PENs Tucholsky-pris. Bønn for Tsjernobyl er hennes første bok oversatt til norsk. Aleksijevitj gjester Litteraturfestivalen på Lillehammer i mai.

The haunting history of the Soviet-Afghan War from the winner of the Nobel Prize in Literature 2015 - A new translation based on the updated text - From 1979 to 1989 Soviet troops engaged in a devastating war in Afghanistan that claimed thousands of casualties on both sides. While the Soviet Union talked about a 'peace-keeping' mission, the dead were shipped back in sealed zinc coffins. Boys in Zinc presents the honest testimonies of soldiers, doctors and nurses, mothers, wives and siblings who describe the lasting effects of war. Weaving together their stories, Svetlana Alexievich shows us the truth of the Soviet-Afghan conflict: the killing and the beauty of small everyday moments, the shame of returned veterans, the worries of all those left behind. When it was first published in the USSR in 1991, Boys in Zinc sparked huge controversy for its unflinching, harrowing insight into the realities of war.

“Radyasyon hastalıkları kliniğinde on dört gün… On dört gün alıyor bir insanın ölümü.” 2015 Nobel Edebiyat Ödülü’nün sahibi Svetlana Aleksiyeviç’in büyük eserlerinden Çernobil Duası, Çernobil Nükleer Felaketi ve sonrasında yaşananlara dair can acıtıcı bir sözlü tarih çalışması… İsveç Akademisi, Svetlana Aleksiyeviç’e Nobel Ödülü verdiğinde yazarın “yeni bir edebi tür” yarattığını belirtmiş, eserlerini de “duyguların ve ruhun bir tarihi” sözcükleriyle betimlemişti. Aleksiyeviç uzun bireysel monologları farklı seslerin duyulduğu bir kolaja dönüştüren özgün dokümanter tarzıyla, kendilerine nadiren konuşma fırsatı verilen, yaşantıları da çoğu zaman ülkenin resmi tarihine karışarak yitip giden sokaktaki insanların hikâyelerini kayıt altına alıyor. Çernobil Duası’nda Aleksiyeviç, 26 Nisan 1986’da meydana gelen tarihin en feci nükleer reaktör kazasını odağına yerleştirerek trajediyi yaşamış insanların bireysel tanıklıklarını aktarıyor. Masum yurttaşlardan itfaiye erlerine, Parti yöneticilerinden askerlere onlarca insan, anlattıkları hikâyelerle halen yaşamakta oldukları korku, öfke ve belirsizliği gözler önüne seriyor. Monolog biçimindeki röportajlardan oluşan Çernobil Duası, duygusal gücü ve dürüstlüğüyle hem unutulmaz bir sözlü tarih çalışması hem de almak isteyen için sayısız ibretler barındırıyor.

The startling history of the Chernobyl disaster by Svetlana Alexievich, the winner of the Nobel prize in literature 2015 - A new translation based on the revised text - On 26 April 1986, at 1.23am, a series of explosions shook the Chernobyl nuclear reactor. Flames lit up the sky and radiation escaped to contaminate the land and poison the people for years to come. While officials tried to hush up the accident, Svetlana Alexievich spent years collecting testimonies from survivors - clean-up workers, residents, firefighters, resettlers, widows, orphans - crafting their voices into a haunting oral history of fear, anger and uncertainty, but also dark humour and love. A chronicle of the past and a warning for our nuclear future, Chernobyl Prayer shows what it is like to bear witness, and remember in a world that wants you to forget.

Winner of the Nobel Prize in Literature. - A new translation of Voices from Chernobyl based on the revised text - In April 1986 a series of explosions shook the Chernobyl nuclear reactor. Flames lit up the sky and radiation escaped to contaminate the land and poison the people for years to come. While officials tried to hush up the accident, Svetlana Alexievich spent years collecting testimonies from survivors - clean-up workers, residents, firefighters, resettlers, widows, orphans - crafting their voices into a haunting oral history of fear, anger and uncertainty, but also dark humour and love. A chronicle of the past and a warning for our nuclear future, Chernobyl Prayer shows what it is like to bear witness, and remember in a world that wants you to forget.

A startling history of the Chernobyl disaster by Svetlana Alexievich, the winner of the Nobel prize in literature 2015 On 26 April 1986, at 1.23am, a series of explosions shook the Chernobyl nuclear reactor. Flames lit up the sky and radiation escaped to contaminate the land and poison the people for years to come. While officials tried to hush up the accident, Svetlana Alexievich spent years collecting testimonies from survivors - clean-up workers, residents, firefighters, resettlers, widows, orphans - crafting their voices into a haunting oral history of fear, anger and uncertainty, but also dark humour and love. A chronicle of the past and a warning for our nuclear future, Chernobyl Prayer shows what it is like to bear witness, and remember in a world that wants you to forget.

“Geceler korkunç, çünkü görüyorum... Rüyada kör değilim ki…” 2015 Nobel Edebiyat Ödülü’nün sahibi Svetlana Aleksiyeviç’in önemli eserlerinden Çinko Çocuklar, SSCB-Afgan Savaşı sırasında ve sonrasında yaşananlara dair etkileyici bir sözlü tarih çalışması... İsveç Akademisi, Svetlana Aleksiyeviç’e Nobel Ödülü verdiğinde yazarın “yeni bir edebi tür” yarattığını belirtmiş, eserlerini de “duyguların ve ruhun bir tarihi” sözcükleriyle betimlemişti. Aleksiyeviç uzun bireysel monologları farklı seslerin duyulduğu bir kolaja dönüştüren özgün dokümanter tarzıyla, kendilerine nadiren konuşma fırsatı verilen, yaşantıları da çoğu zaman ülkenin resmi tarihine karışarak yitip giden sokaktaki insanların hikâyelerini kayıt altına alıyor. Çinko Çocuklar’da Aleksiyeviç 1979 ile 1989 arasında on yıl kadar süren, Sovyetler Birliği’nin çöküşündeki en büyük etkenlerden biri olan ve 15.000’e yakın Sovyet askerinin ölmesine, on binlercesinin yaralanmasına, Afganistan tarafında da çok büyük kayıplara yol açan Sovyet-Afgan Savaşı’nı merkeze alarak bu savaşta savaşmış 500.000’i aşkın Sovyet keşif erinin, piyadenin, pilotun, subayın, cephe gerisindeki hastanelerde görev yapmış cerrahların, hemşirelerin bireysel tanıklıklarına ve savaş tüm hararetiyle devam ederken Sovyetler’de evlatlarının, babalarının, eşlerinin sağ salim geri dönüşünü hasretle beklemiş olan annelerin, eşlerin, evlatların acılarına, trajedilerine ses veriyor. Eserin son kısmındaysa, Aleksiyeviç bu kitap yüzünden “onur ve haysiyetlerinin” hakarete uğradığını söyleyen tanıklarının sonradan kendisi aleyhinde açtığı davadan çarpıcı bölümler sunuyor. Çinko Çocuklar savaşın sayılardan ibaret olan “kayıplarını” birer birey olarak; hayalleri, ümitleri, sevenleri, sevdikleri olan bireyler olarak tekrar ortaya çıkarırken, yurtlarına çinko tabutlarda gönderilmiş olan “kahramanlara” insanlıklarını geri veriyor.

"26 kwietnia 1986 o godzinie pierwszej minut dwadzieścia trzy i pięćdziesiąt osiem sekund seria wybuchów obróciła w ruinę reaktor i czwarty blok energetyczny elektrowni atomowej w położonym niedaleko granicy białoruskiej Czarnobylu. Katastrofa czarnobylska była najpotężniejszą z katastrof technologicznych XX wieku." Dwadzieścia lat później Swietłana Aleksijewicz wróciła do Czarnobyla. Rozmawiała z ludźmi, dla których ten dzień był końcem świata, którzy żyć nie powinni, ale przeżyli i żyją, bo żyć trzeba. A oni opowiedzieli jej o tym, co wydarzyło się wtedy, i o tym, co jest tam dziś. O ponad dwóch milionach Białorusinów, których zapomniano przesiedlić poza strefę skażoną, o dzieciach bez włosów, o zwierzętach o smutnych oczach, które zamieszkały w porzuconych domach, o dziwnych stworach, które pojawiły się w rzekach i lasach. I o tym, że mimo wszystko ludzie chcą być szczęśliwi. Podobnie jak w książce o radzieckich żołnierkach wybitna białoruska dziennikarka stawia nas wobec bezlitosnej prawdy. To książka o apokalipsie, która nastąpiła pewnej kwietniowej nocy tuż za naszą wschodnią granicą.

PREMIO NOBEL DE LITERATURA 2015 «Ganadora del premio Nobel 2015 por su obra polifónica, un monumento al sufrimiento y al coraje en nuestro tiempo». Academia Sueca Casi un millón de mujeres combatió en las filas del Ejército Rojo durante la segunda guerra mundial, pero su historia nunca ha sido contada. Este libro reúne los recuerdos de cientos de ellas, mujeres que fueron francotiradoras, condujeron tanques o trabajaron en hospitales de campaña. Su historia no es una historia de la guerra, ni de los combates, es la historia de hombres y mujeres en guerra. ¿Qué les ocurrió? ¿Cómo les transformó? ¿De qué tenían miedo? ¿Cómo era aprender a matar? Estas mujeres, la mayoría por primera vez en sus vidas, cuentan la parte no heroica de la guerra, a menudo ausente de los relatos de los veteranos. Hablan de la suciedad y del frío, del hambre y de la violencia sexual, de la angustia y de la sombra omnipresente de la muerte. Alexiévich deja que sus voces resuenen en este libro estremecedor, que pudo reescribir en 2002 para introducir los fragmentos tachados por la censura y material que no se había atrevido a usar en la primera versión.

For more than three decades, Svetlana Alexievich has been the memory and conscience of the twentieth century. When the Swedish Academy awarded her the Nobel Prize, it cited her for inventing “a new kind of literary genre,” describing her work as “a history of emotions . . . a history of the soul.” Bringing together dozens of voices in her distinctive style, Last Witnesses is Alexievich’s collection of the memories of those who were children during World War II. They had sometimes been soldiers as well as witnesses, and their generation grew up with the trauma of the war deeply embedded—a trauma that would change the course of the Russian nation. Collectively, this symphony of children’s stories, filled with the everyday details of life in combat, reveals an altogether unprecedented view of the war. Alexievich gives voice to those whose memories have been lost in the official narratives, uncovering a powerful, hidden history from the personal and private experiences of individuals. Translated by the renowned Richard Pevear and Larissa Volokhonsky, Last Witnesses is a powerful and poignant account of the central conflict of the twentieth century, a kaleidoscopic portrait of the human side of war.

Stunning stories about what it was like to be a Soviet child during the upheaval and horror of the Second World War, from Nobel Laureate Svetlana Alexievich I finished first grade in May of 41, and my parents took me for the summer to the Pioneer camp. I came there, went for a swim once, and two days later the war began. German planes flew over, and we shouted "Hurray!" We didn't understand that they could be enemy planes. Until they began to bomb us... Then all colours disappeared. All shades. What did it mean to grow up in the Soviet Union during the Second World War? In the late 1970s, Svetlana Alexievich started interviewing people who had experienced war as children, the generation that survived and had to live with the trauma that would forever change the course of the Russian nation. With remarkable care and empathy, Alexievich gives voice to those whose stories are lost in the official narratives, uncovering a powerful, hidden history of one of the most important events of the twentieth century. Published to great acclaim in the USSR in 1985 and now available in English for the first time, this masterpiece offers a kaleidoscopic portrait of the human consequences of the war - and an extraordinary chronicle of the Russian soul.

O povo russo assistiu com espanto à queda do Império Soviético. A política de abertura do governo Gorbatchóv impôs uma mudança drástica da estrutura social, do cotidiano e, sobretudo, da direção ideológica da população. Em O fim do homem soviético, Svetlana Aleksiévitch examina a vida das pessoas afetadas por essa transformação. Em cada personagem está um pouco da história russa - a mãe cuja filha morreu em um atentado; a antiga funcionária do Partido Comunista que coleciona carteiras abandonadas de ex-filiados; o velho militante que passou dez anos em um campo de trabalhos forçados. O livro traz um painel fantástico de russos de todas as idades que se movem entre a possibilidade de uma vida diferente e a derrocada da sociedade que conhecem.

"Questo libro non parla di Černobyl' in quanto tale, ma del suo mondo. Proprio di ciò che conosciamo poco o nulla… La ricostruzione non degli avvenimenti, ma dei sentimenti". E così Svetlana Aleksievic ha dato voce, con decine e decine di interviste, a quel "popolo di Cernobyl'" composto di persone dalle professioni, destini, generazioni e temperamenti diversi, donne, uomini, bambini e soldati, contadini e intellettuali, credenti e atei. Dice l'Autrice: "Černobyl' è il principale contenuto del loro mondo. Esso ha avvelenato ogni cosa dentro di loro, e anche attorno, e non solo la terra e l'acqua. Tutto il loro tempo". E poi: "L'uomo d'oggi si trova sulla linea di rottura di due epoche… Si sono combinate due catastrofi: l'una sociale, è colato a picco sotto i nostri occhi l'enorme impero socialista e l'altra cosmica, Černobyl'. Due esplosioni globali". E infine: "Più di una volta (viaggiando, conversando, prendendo appunti) ho avuto l'impressione che in realtà stessi annotando il futuro".

Al Doilea Razboi Mondial nu va ajunge niciodata sa-si dezvaluie intreaga grozavie. In spatele faptelor de arme, al atrocitatilor si al crimelor monstruoase comise impotriva civililor se ascunde o alta realitate. Aceea a miilor de femei sovietice trimise pe front impotriva inamicului nazist. Svetlana Aleksievici si-a dedicat sapte ani din viata colectarii marturiilor unor femei care, multe dintre ele, la momentul acela erau abia iesite din copilarie. Dupa primele sentimente de euforie, asistam la o schimbare radicala de ton, pe masura ce ajungem la incercarea fatala a luptei, insotita de partea sa de intrebari si de suferinta. Abandonand tacerea in care si-au gasit refugiul, aceste femei indraznesc, in sfarsit, sa prezinte razboiul asa cum l-au trait. Svetlana Aleksievici este unul dintre cei mai valorosi scriitori ai vremurilor noastre. Proza ei nu este feminina, ci aspra precum razboiul [...], dar, prin expresivitatea ei, devine artistica, palpabila, profund emotionanta. - Vladimir Voinovici

‘Communism had an insane plan: to refashion the “old” breed of man, ancient Adam. And it accomplished this...’ writes Svetlana Alexievich. ‘This was perhaps communism’s only achievement. Seventy plus years in the Marxist-Leninist laboratory gave rise to a new kind of man, the Homo sovieticus.’ This ‘red man’: that’s whom Alexievich has been studying since her first book, published in 1985 – a people and a culture condemned to extinction by the implosion of the Soviet Union. In this magnificent requiem to a civilization in ruins, the author of Voices from Chernobyl reinvents a singular, polyphonic literary form, bringing together the voices of dozens of witnesses to the collapse of the USSR in a formidable attempt to chart the disappearance of a culture and to surmise what new kind of man may emerge from the rubble. Alexievich’s method is simple: ‘I don’t ask people about socialism, I ask about love, jealousy, childhood, old age. Music, dances, hairstyles. The myriad sundry details of a vanished way of life. This is the only way to chase the catastrophe into the framework of the mundane and attempt to tell a story. Try to figure things out. It never ceases to amaze me how interesting ordinary, everyday life is. There are an endless number of human truths... History’s sole concern is the facts; emotions are out of its realm of interest. It’s considered improper to admit feelings into history. I look at the world as a writer, not strictly an historian. I am fascinated by people...’ From this fascination emerges a brilliant, poignant and unique portrait of post-Soviet society, built on the traumatisms of its predecessors’ collapse.

From the 2015 winner of the Nobel Prize in Literature, Svetlana Alexievich, comes the first English translation of her latest work, an oral history of the disintegration of the Soviet Union and the emergence of a new Russia. Bringing together dozens of voices in her distinctive documentary style, Secondhand Time is a monument to the collapse of the USSR, charting the decline of Soviet culture and speculating on what will rise from the ashes of Communism. As in all her books, Alexievich gives voice to women and men whose stories are lost in the official narratives of nation-states, creating a powerful alternative history from the personal and private stories of individuals.

From the 2015 winner of the Nobel Prize in Literature, Svetlana Alexievich, comes the first English translation of her latest work, an oral history of the disintegration of the Soviet Union and the emergence of a new Russia. Bringing together dozens of voices in her distinctive documentary style, Secondhand Time is a monument to the collapse of the USSR, charting the decline of Soviet culture and speculating on what will rise from the ashes of Communism. As in all her books, Alexievich gives voice to women and men whose stories are lost in the official narratives of nation-states, creating a powerful alternative history from the personal and private stories of individuals.

2015 Nobel Edebiyat Ödülü’nün sahibi Svetlana Aleksiyeviç’in önemli eserlerinden Son Tanıklar, 1941 Haziran’ında başlayan Nazi işgalini çocuk olarak yaşamış insanların öykülerine odaklanan etkileyici bir sözlü tarih çalışması… İsveç Akademisi, Svetlana Aleksiyeviç’e Nobel Ödülü verdiğinde yazarın “yeni bir edebi tür” yarattığını belirtmiş, eserlerini de “duyguların ve ruhun bir tarihi” sözcükleriyle betimlemişti. Aleksiyeviç uzun bireysel monologları farklı seslerin duyulduğu bir kolaja dönüştüren özgün dokümanter tarzıyla, kendilerine nadiren konuşma fırsatı verilen, yaşantıları da çoğu zaman ülkenin resmi tarihine karışarak yitip giden sokaktaki insanların hikâyelerini kayıt altına alıyor. Son Tanıklar’da Aleksiyeviç 1941’de güneşli bir yaz günü başlayan ve 1945’e gelinene dek SSCB’de yirmi milyonu aşkın insanın hayatını kaybetmesine yol açan Nazi işgali ve II. Dünya Savaşı dönemini, o zamanı çocuk olarak yaşamış insanların tanıklıklarıyla aktarıyor. Kuşaktan kuşağa aktarılarak Sovyet insanının kaderini sonsuza kadar değiştiren bu büyük travmanın, uzak köylere, küçük şehir ve kasabalara, ormanın derinliklerine sığınmış korku dolu anne ve çocuklara kadar tüm Sovyet coğrafyasına nasıl yayıldığını o günlerin çocuklarının deneyimleriyle anlatan kitap, belki de en çok, hep büyüklere özgü kahramanlıklarla, kayıplarla özdeşleştirilen savaşın, asıl olarak çocukları bir anda ne büyük acılarla büyüttüğünü, büyümek zorunda bıraktığını gözler önüne seriyor. Neredeyse hepsi babasız, hatta kimi zaman da annesiz büyümüş, oyuncaklarla oynamak yerine bomba gümbürtüleri olunca kulaklarını kapamayı öğrenmiş, güzel çikolatalar, şekerlemeler yerine ot yemiş, toprak yemiş, hatta ev hayvanlarını, sokak hayvanlarını yemek zorunda kalmış çocukların öyküleri, savaşın ne kadar büyük acılara yol açabileceği konusunda bize bir kez daha uyarıda bulunuyor. “Vaktinde Dostoyevski şöyle bir soru atmıştı ortaya: Eğer masum bir çocuğun gözünden tek damla yaş dökülecekse, barışın, mutluluğumuzun ve hatta yeryüzünde ebedi uyumun sağlanması ve temellerinin güçlü bir şekilde atılması için yaşanacaklar mazur görülebilir mi? Sorusunu yine kendi yanıtlamıştı Dostoyevski; hiçbir ilerleme, hiçbir devrim o gözyaşının dökülmesini haklı gösteremez. Hiçbir savaş. O gözyaşı damlası her daim her şeyden kıymetlidir. O tek damlacık gözyaşı… “Köyde hiç çocuk kalmamıştı. Sokakta beraber oyun oynayacak kimse yoktu…”

Extraordinary stories from Soviet women who fought in the Second World War - from the winner of the Nobel Prize in Literature "Why, having stood up for and held their own place in a once absolutely male world, have women not stood up for their history? Their words and feelings? A whole world is hidden from us. Their war remains unknown... I want to write the history of that war. A women's history." In the late 1970s, Svetlana Alexievich set out to write her first book, The Unwomanly Face of War, when she realized that she grew up surrounded by women who had fought in the Second World War but whose stories were absent from official narratives. Travelling thousands of miles, she spent years interviewing hundreds of Soviet women - captains, tank drivers, snipers, pilots, nurses and doctors - who had experienced the war on the front lines, on the home front and in occupied territories. As it brings to light their most harrowing memories, this symphony of voices reveals a different side of war, a new range of feelings, smells and colours. After completing the manuscript in 1983, Alexievich was not allowed to publish it because it went against the state-sanctioned history of the war. With the dawn of Perestroika, a heavily censored edition came out in 1985 and it became a huge bestseller in the Soviet Union - the first in five books that have established her as the conscience of the twentieth century.

A long-awaited English translation of the classic oral history of women in World War II across Europe and Russia from Nobel Prize winner Svetlana Alexievich Bringing together dozens of voices in her distinctive style, Svetlana Alexievich shares stories of women's experiences during World War II on the front lines, on the home front, and in occupied territories. The Unwomanly Face of War is a powerful history of the central conflict of the twentieth century, a kaleidoscopic portrait of the human side of war."

Þann 26. apríl árið 1986 urðu sprengingar í kjarnakljúfi í Tsjernobyl, Úkraínu, sem ollu stærsta kjarnorkuslysi allra tíma. Himinninn logaði og geislunin náði yfir stórt landsvæði. Slysið hafði hörmuleg áhrif á líf hundruði þúsunda manna til frambúðar. Ráðamenn reyndu að þagga slysið niður. Þetta er vitnisburður þeirra sem lifðu af. Tsjernobyl-bænin byggir á hundruðum viðtala hvítrússneska rithöfundarins og blaðamannsins Svetlönu Aleksíevítsj við fólk sem lifði kjarnorkuslysið af. Hún hlaut Nóbelsverðlaunin í bókmenntum árið 2015 „fyrir margradda skrif, minnisvarða um þjáningar og hugrekki á okkar tímum“, og hafa bækur hennar verið þýddar á 53 tungumál. Tsjernobyl-þættirnir vinsælu eru að hluta til byggðir á þessari bók.

Chernóbil, 26 de abril de 1986. «Cierra las ventanillas y acuéstate. Hay un incendio en la central. Vendré pronto.» Esto fue lo último que un joven bombero dijo a su esposa Liudmila antes de acudir al lugar de la explosión. Nunca regresó. Y en cierto modo, ella ya no volvió a verle, pues en el hospital su marido dejó de ser su marido. Todavía hoy ella se pregunta si su historia trata sobre el amor o la muerte. En Voces de Chernóbil, Alexievich recoge muchas historias con esa doble naturaleza, ya que el libro está planteado como si fuera una tragedia griega, con coros y unos héroes marcados por un destino fatal, cuyas voces fueron silenciadas durante muchos años por una polis representada aquí por la antigua URSS. Pero,a diferencia de una tragedia griega, no hubo posibilidad de catarsis.

Chernóbil, 1986. «Cierra las ventanillas y acuéstate. Hay un incendio en la central. Vendré pronto.» Esto fue lo último que un joven bombero dijo a su esposa antes de acudir al lugar de la explosión. No regresó. Y en cierto modo, ya no volvió a verle, pues en el hospital su marido dejó de ser su marido. Todavía hoy ella se pregunta si su historia trata sobre el amor o la muerte. Voces de Chernóbil está planteado como si fuera una tragedia griega, con coros y unos héroes marcados por un destino fatal, cuyas voces fueron silenciadas durante muchos años por una polis representada aquí por la antigua URSS. Pero, a diferencia de una tragedia griega, no hubo posibilidad de catarsis. «Alexievich describe de manera muy elocuente la incompetencia, el heroísmo y el dolor: mediante los monólogos de sus entrevistados crea una historia que el lector, por muy distante que esté de los acontecimientos, será capaz de palpar.» The Daily Telegraph

Written by the winner of the Nobel Prize in Literature On April 26, 1986, the worst nuclear reactor accident in history occurred in Chernobyl and contaminated as much as three quarters of Europe. Voices from Chernobyl is the first book to present personal accounts of the tragedy. Journalist Svetlana Alexievich interviewed hundreds of people affected by the meltdown—from innocent citizens to firefighters to those called in to clean up the disaster—and their stories reveal the fear, anger, and uncertainty with which they still live. Composed of interviews in monologue form, Voices from Chernobyl is a crucially important work of immense force, unforgettable in its emotional power and honesty.

Em abril de 1986, uma explosão na usina nuclear de Tchernóbil, na Ucrânia — então parte da finada União Soviética —, provocou uma catástrofe sem precedentes: uma quantidade imensa de partículas radioativas foi lançada na atmosfera e a cidade de Pripyat teve que ser imediatamente evacuada. Tão grave quanto o acidente foi a postura dos governantes soviéticos, que expunham trabalhadores, cientistas e soldados à morte durante os reparos na usina. Pessoas comuns, que mantinham a fé no grande império comunista, pereciam após poucos dias de serviço. Por meio das vozes dos envolvidos na tragédia, Svetlana Aleksiévitch constrói este livro arrebatador, que tem a força das melhores reportagens jornalísticas e a potência dos maiores romances literários. Uma obra-prima do nosso tempo.

This book is a confession, a document and a record of people's memory. More than 200 women speak in it, describing how young girls, who dreamed of becoming brides, became soldiers in 1941. More than 500,000 Soviet women participated on a par with men in the Second World War, the most terrible war of the 20th century. Women not only rescued and bandaged the wounded but also fired a sniper's rifle, blew up bridges, went reconnoitering and killed... They killed the enemy who, with unprecedented cruelty, had attacked their land, their homes and their children. Soviet writer of Belarussia, Svetlana Alexiyevich spent four years working on the book, visiting over 100 cities and towns, settlements and villages and recording the stories and reminiscences of women war veterans. The Soviet press called the book"a vivid reporting of events long past, which affected the destiny of the nation as a whole." The most important thing about the book is not so much the front-line episodes as women's heart-rending experiences in the war. Through their testimony the past makes an impassioned appeal to the present, denouncing yesterday's and today's fascism...

From 1979 to 1989 a million Soviet troops engaged in a devastating war in Afghanistan that claimed 50,000 casualties—and the youth and humanity of many tens of thousands more. Creating controversy and outrage when it was first published in the USSR—it was called by reviewers there a “slanderous piece of fantasy” and part of a “hysterical chorus of malign attacks”—Zinky Boys presents the candid and affecting testimony of the officers and grunts, nurses and prostitutes, mothers, sons, and daughters who describe the war and its lasting effects. What emerges is a story that is shocking in its brutality and revelatory in its similarities to the American experience in Vietnam. The Soviet dead were shipped back in sealed zinc coffins (hence the term “Zinky Boys”), while the state denied the very existence of the conflict. Svetlana Alexievich brings us the truth of the Soviet-Afghan War: the beauty of the country and the savage Army bullying, the killing and the mutilation, the profusion of Western goods, the shame and shattered lives of returned veterans. Zinky Boys offers a unique, harrowing, and unforgettably powerful insight into the harsh realities of war.

Несколько десятилетий Светлана Алексиевич пишет свою хронику "Голоса Утопии". Изданы пять книг, в которых "маленький человек" сам рассказывает о времени и о себе. Названия книг уже стали метафорами: "У войны не женское лицо", "Цинковые мальчики", "Чернобыльская молитва"... По сути, она создала свой жанр - полифонический роман-исповедь, в котором из маленьких историй складывается большая история, наш ХХ век. Главной техногенной катастрофе XX века - двадцать лет. "Чернобыльская молитва" публикуется в новой авторской редакции, с добавлением нового текста, с восстановлением фрагментов, исключенных из прежних изданий по цензурным соображениям.