Ik begon vrij behoedzaam aan 'Duizend schitterende zonnen', geïntimideerd door meer dan alleen het volume van het boek. Alhoewel het lezen in het begin vrij moeizaam verliep, betrapte ik mezelf erop telkens opnieuw aan de personages uit mijn boek terug te denken.
Steeds vaker pakte ik het boek langer op, tot ik na zes dagen bij het laatste hoofdstuk beland was.
Het was niet zozeer de inhoud van de laatste pagina's die ervoor zorgde dat ik begon te huilen, maar meer het feit dat het voelde alsof ik degene was die na een hard en oneerlijk leven eindelijk wat rust kreeg.
Een boek waar ik zonder enige twijfel of aarzeling vijf sterren aan geef.