Sonya erft het landhuis van haar oom. Wat ze niet weet, is dat de geest van een vermoorde bruid daar nog altijd aanwezig is 1806: Astrid zit te wachten in haar trouwjurk, volmaakt gelukkig. Vlak voor het huwelijk plaats kan vinden, wordt ze echter vermoord. De gouden ring wordt van haar vinger gerukt. Haar laatste woorden zijn een belofte aan Collin: ze zal hem nooit verlaten. Grafisch ontwerper Sonya MacTavish is sprakeloos wanneer ze ontdekt dat haar overleden vader een tweelingbroer had, die hij nooit heeft ­gekend. Haar oom, Collin Poole, heeft haar na zijn dood bijna alles ­na­gelaten. Zo ook een statig victoriaans huis aan de kust van Maine, waar ze volgens het testament minstens drie jaar moet wonen. Nu haar verloving is stukgelopen, besluit Sonya op onderzoek uit te gaan om te ­ontdekken hoe haar vader en oom na hun geboorte gescheiden zijn ­geraakt – en waarom dit al die jaren geheim is gebleven. Trey, de jonge advocaat die haar op het schitterende landgoed ontvangt, merkt Sonya’s ongemak meteen op. Hij geeft het toe: het spookt hier inderdaad, maar slechts een beetje. Het duurt niet lang voordat Sonya merkt dat de meubels zich uit zichzelf verplaatsen en dat muziek schijnbaar uit het niets begint te spelen. In het kantoor van haar oom vindt ze het portret van een vrouw genaamd Astrid. Trey noemt haar ‘de eerste ­verloren bruid’. Het begint duidelijk te worden dat Sonya veel meer heeft geërfd dan alleen een huis. Haar oom liet haar een eeuwenoude vloek na – en een puzzel om op te lossen.